(اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا)
به خال هندویشم بخشم غبار راه مولا را

تمام شاعران از خود همه یک چیز بخشیدند
یکی بخشید چون حافظ سمرقند و بخارا را

یکی جان را فدا کرده یکی آه و نوا کرده
یکی با طبع سرشارش بداده دست و هم پا را

یکی مجنون شده بلکه رباید دل زمعشوقش
یکی چون شهریار آمد که بخشد روح و اجزارا

ولی من بخشمش خاکی،که درمان همه درد است
که عطرو بوی آن تربت تجلی داده دلها را

حسین بن علی باشد شه آن خاک افلاکی
که مست خود کند نامش همه خوبان دنیا را(بهلول حبیبی زنجانی)